Rozwój Ezoteryki - Metafizyka,Różokrzyżowcy, Masoni

Wiek XVII można określić jako czas masonów oraz czas powstania ruchu spirytualistycznego. Podwaliny tego rozwoju dały, wszystkie poprzednie epoki, szczególnie poprzedzający wiek XVII. Wtedy to dokonało się wielu odkryć w dziedzinie nauk przyrodniczych, np. prawa Joanna Kuplera i Izaaka Newtona, powstanie mikroskopu. W tym też czasie doszło do wyodrębnienia Metafizyki jako samodzielnej dyscypliny naukowej, która w wieku XVIII stała się czymś bardzo ważnym.

Samo słowo Metafizyka, zostało wymyślone już przez Greków. Arystoteles określił Metafizykę jako filozofię pierwotną, jako nauki o przyczynach i początku wszystkiego. Badacze XVII wieczni ponownie zaczęli ja zgłębiać, gdy uświadomili sobie, że taka dziedzina jest po prostu potrzebna. Przedmiotem tej dyscypliny miały być tematy związane z dusza i Bogiem.

W XVIII wieku, stała się ona nauką o prawach, łączących świat widzialny i niewidzialny.

Jest to filozofia ezoteryczna, tylko wyłożona na poziomie nowego etapu rozwoju ludzkości. Jej celem było poznanie praw, lub przyczyn istnienia zjawisk i rzeczy, niematerialnych, niewidzialnych gołym okiem. Podobnie jak w przypadku fizyki, dziedziną badaną była mechanika, to dla metafizyki była nią magia.

Najwięksi wizjonerzy próbowali uporządkować świat niewidzialny, który nagle otworzył się przed nimi. Według jednego z ówczesnych badaczy, Immanuela Swedenborga, istotą człowieka jest dusza, podlegająca procesowi ciągłego samodoskonalenia i zdolna do nawiązywania kontaktu z innymi duszami, niezależnie czy posiada powłokę cielesną czy nie. Oprócz świata widzialnego i niewidzialnego, uznawał on świat pośredni, przestrzeń tymczasową ( coś jak czyściec). Dusza przebywała tam po śmierci, aby zostać przygotowana do przejścia do nieba lub piekła.

Okres przebywania tej duszy wg niego nie był określony. Uważał on, że może to trwać zarówno kilka chwil, jak i lat. Uznawał on reinkarnację, ale nie w postacie zwierząt czy przedmiotów.

Po jego śmierci w wielu krajach powstały wspólnoty jego zwolenników ( swedenborganie), istniejące pod nazwą „ Nowy kościół” lub „ Nowy Kościół Jeruzalem”

XVIII wiek był też czasem tworzenia się różnych tajnych organizacji, sekt, stowarzyszeń, zakonów, które wcześniej istniały w dość skromnym wymiarze. Spośród nich dość dużą rolę odegrali różokrzyżowcy. 

Różokrzyżowcy jest to zakon „ braci Krzyża i Róży”, powstały w 1622 roku w Niemczech, którego głównym celem była działalność badawcza w dziedzinie nauk religijnych, okultystycznych i przyrodoznawczych. Zakon ten powstała podstawie jednej z sekt mistycznych „ Bractwa różanego Krzyża”, pod wpływem idei Jakuba Bohem i Joanna Walentyna Andreae.

Bohem uważał, że Bóg przejawia się we wszystkim, głównie w naturze jako najważniejszej części Stworzenia. Proponował on wykorzystać ćwiczenia medytacyjne, intuicyjne poszukiwania, by dostrzec przejawy Boga.

Uznawał on Astrologię, przez co został potępiony przez luterańskich teologów. Różokrzyżowcy wytyczyli sobie szlachetny cel urzeczywistnienia przemiany ludzkości w duchu ezoterycznym. Wg nich wszyscy ludzie powinni uświadomić sobie swój związek ze swatem niewidzialnym, z Kosmosem starać się nie naruszać równowagi kosmicznej. Wg nich można się tego nauczyć, ale trzeba przejść parę stopni wtajemniczenia.

Różokrzyżowcy, podobnie jak w Kabale wyróżniali siedem światów, z których każdy składał się z kolejnych 7 warstw.

1. Świat materialny
2. Świat pragnień
3. Świat myśli ( myśl abstrakcyjna, czyli dusza, oraz myśl konkretna, czyli rozum)
4. Świat ducha życiowego
5. Świat ducha boskiego
6. Świat dziewiczych duchów
7. Świat Boga

Obok tych światów wyróżniali również cztery królestwa- Minerałów, Roślin, Zwierząt i Człowieka.

Różokrzyżowcy wywodzili się tak naprawdę od faraona Echnatona. Po tym jak poniósł on porażkę z wprowadzeniem kultu słonecznego, faraon wyświęcił kilku wybranych kapłanów, aby przechowali wiedzę o nim przez wielu. Powiernikami tej wiedzy byli Mojżesz, Salomon, Pitagoras, Cornelisu Agrypa, a także lord Bacon.

Końcem XVIII wieku zeszli do podziemia, gdyż byli wyśmiani przez czas Oświecenia. Po części zaczęli oni wchodzić w inne stowarzyszenia, także do masonerii.

Masoni, czyli wolnomularze, wywodzili swoją historię z głębokiej starożytności. Masoni mieli bardzo podobny program co różokrzyżowcy. Końcem XVIII wieku zaczęli się rozwijać i rosnąć w siłę w Szkocji, Anglii, Francji, Hiszpanii, Bawarii i Prusach. Masoni wypracowali dość szybko skomplikowany system wtajemniczeń, ( stopni), który składać się od trzech do trzydziestu trzech stopni, którym odpowiadała określona ilość przekazanych danych. Swój stopień każdy miał utrzymywać w ścisłej tajemnicy. Stopnie te tworzyły trzy główne, najważniejsze stopnie- ucznia, towarzysza i mistrza.

Symbole masonów były proste- kątownik, cyrkiel, fartuch i łopatka, płomienna gwiazda i otwarta księga, oraz słowo brat, oznaczone trzeba kropkami w kształcie trójkąta.

Na banknocie jednodolarowym jest przedstawiony symbol masoński- piramida z „ Okiem Bożym” u góry i gwiazda Dawida w postaci dwóch nałożonych na siebie tetrakryd ( 13 gwiazd). Wszyscy prezydenci, których wizerunki są przestawione na banknotach był masonami.

Masoni nadawali za duże znaczenie celom politycznym, co spowodowało, że organizacja ta nie była już ezoteryczna, badająca świat niewidzialny.

Nadmierne upolitycznienie ruchu masońskiego zmusiło niektórych zwolenników czysto duchowych ćwiczeń do rozstania się z zakonem i założenia nowych lub przejścia do innych.

Kolejnym ciekawym zakonem byli Iluminaci. Iluminacji odnoszą się do kilku zakonów religijno- mistycznych, choć najczęściej rozumie się illuminatów przez zakon, założony przez Adama Weizghaupta w 1776 roku w Bawarii, który miał być alternatywą dla stowarzyszeń masońskich.

Parania się magią i naukami tajemnymi było zakazane. Nie odrzucali oni chrześcijaństwa, a jedynie próbowali interpretować je racjonalnie, jako ogólnoświatowa naukę etyczną.

Członkowie dzielili się na kilka klas i jedynie wyższa z nich była wtajemniczona w jego tajne cele- zastąpienie religii chrześcijańskiej, wszechludzką religią naturalną, a monarchię – republiką.

Cele te, a także sprzeczki miedzy władzami zakonów spowodowały, że w 1784 roku krucyfiks bawarski zabronił działalności lóż illuminatów i masonów.

W połowie XVIII wieku organizacje te liczyły dziesiątki tysięcy wyznawców.

W tamtych czasach jednym z najbardziej znanych masonów oraz ezoteryków był Court de Gebelin, który stworzył wiele organizacji. Dzięki niemu mamy nowe tłumaczenie kart Tarota i porównanie go z Kabałą. Rozszyfrował on filozoficzno- religijne podłoże tych kart. Uczniem jego był francuski okultysta i kabalista Eteilela. Był on wielkim wyznawcom mocy Tarota.

Inną ważną postacią była Maria Anna Lenormand, słynna francuska wróżka i pisarka. Salon wróżbiarski mademoiselle Lenormand cieszył się wielką popularnością. Stworzyła ona własny oryginalny system wróżenia z 36 kart, z oryginalną symboliką i szczególnymi regułami rozkładu.

XVIII wiek wytyczył nowe drogi rozwoju myśli religijnej, filozoficznej oraz ezoterycznej. Idee i wyobrażenia starożytne odżyły w tym czasie, i stały się nową odsłoną wiedzy tajemnej.